مصدق و ناگزیری دموکراسی
علی ملک پور
“عمر من و شما و هر کس چند صباحی، دیر و یا زود به پایان میرسد؛ ولی آنچه میماند حیات و سرافرازی یک ملت مظلوم و ستمدیده است.”
محمّد مصدّق (۲۹ اردیبهشت ۱۲۶۱–۱۴ اسفند ۱۳۴۵)
امروز ۱۴ اسفند ماه سالروز درگذشت دکتر محمد مصدق است.
مصدق نماد دو امری است که ما به آن دو زنده ایم؛ ایران و دموکراسی!
این دوگانه دوران ساز را فراموشی نشاید. ایران بدون دموکراسی زندان بزرگ است و دموکراسی بدون ایران توهم بزرگ.
ایران ظرف زیبا و منقش و ارزشمندی ست، و دموکراسی و آزادی مظروف برازنده این ظرف زیبا. بدون آزادی و دموکراسی ایران یک کاسه میان تهی است.
مشکل دیروز و امروز و فردای ما دموکراسی است، مشکل فقر و فساد و رانت و ریا و قانون شکنی و فریب و فرافکنی و کثرت درد و غلظت دود، نبود دموکراسی است، همان دموکراسی که “مصدق” مصداق و معلم آن بود و ۷۰ سال برای آن کوشید.
ملت ها بدون آزادی عزت ندارند و دولت ها در نبود دموکراسی بنگاه های نصب و کسب و غصب اند و نه بیشتر.
گمان نکنید که حتی امروز ما ایرانیان به دموکراسی کمتر از ماسک و دستکش و دارو و درمان “کرونا” نیازمندیم. کرونا هم در دموکراسی بهتر کنترل و درمان می شود و بدون دموکراسی جسورتر و کشنده تر است.
جان ما با جام آزادی خوش است
بی وجودش زندگی آدم کُش است