نامه یک شهروند شیرازی به جمعیت و شرح وقایع شرم آور ماموران رژیم در مسجد نو شیراز
مرداد ماه ۱۳۵۷
کمیته محترم ایرانی دفاع از حقوق بشر
بدین وسیله ماجرای جنایتی که روز پنجشنبه پنجم ماه مبارک رمضان بر اهالی شیراز گذشت معروض میدارم.
روز پنجشنبه ۱۹ مرداد ماه که عده زیادی از اهالی شیراز و اطراف به مناسبت ماه مبارک رمضان برای انجام فرائض مذهبی و استماع وعظ و خطابه در مسجد نو اجتماع نموده بودند، ناگهان مورد تهاجم عده ای پلیس و نظامی مسلح به مسلسل و تفنگ خودکار و باطوم قرار گرفتند. این سپاه جرار با گشودن آتش بر روی مردم بیدفاع و بیگناه که مسجد را مامن خو میدانستند، خانه خدا را به جهنمی بدل ساختند.
زنان و دختران ما را که در شبستان مسجد در حالت عبادت بودند، لخت نموده با باطوم از عده ای از دختران ازاله بکارت نمودند و. . . . . . خلاصه از هیچگونه بی حرمتی وهتک شرف و آبرو نسبت به نوامیس مردم، فروگذار نکردند. پس از کشتار فجیع، اجساد و حتی پیکر کسانی را که نیمه جانی داشتند روی هم ریخته به سردخانه پزشکی قانونی و سربازخانه ها و نقاط نامعلوم بردند و هر کس را که رمقی درتن داشت به بیمارستانها انتقال دادند. ضمناٌ کسانی از افراد، که مجروحین را به درمانگاهها و یا بیمارستانها میرسانیدند تا سرحد مرگ زده سپس بزندان فرستادند.
کلیه وسائل حمل و نقل اشخاصی که به این ترتیب مورد مهاجمه و کشتار رژیم قرار میگرفتند (از قبیل دوچرخه، موتور، ماشین و غیره. . . . ) به آتش کشیدند. اینک از آن کمیته که طرفداران حقوق بشر و مردم هموطن ما هستند، استمداد میطلبیم که ما را در این ماجرا که حتی در حمله مغول و افغان یک هزارم آن صورت نگرفته، یاری و راهنمائی فرمائید که به کدام مرجع قضائی یا غیرقضائی مراجعه
کنند؟ آیا ممکنست از طرف آن کمیته یا بوسیله آن کمیته عده ای از داخل یا خارج از ایران به محل آمده و وضع مردم و کشتار بیرحمانه رژیم مدعی مسلمانی و اهانتهای سفاکانه دستگاه حاکم را نسبت به مشتی دختر وزن و کودک و پیرمرد بی دفاع و بی تقصیر مشاهده نمایند؟ آیا ممکنست از طرف آن سازمان یا سازمانهای بین المللی طرفدار حقوق بشر وکلائی به محل بیایند و مراتب را تعقیب قانونی کنند.
به هر حال ما مردم شیراز در زیر شکنجه و اسلحه رژیم که هزینه آنها را از خود ما گرفته است قرار داریم. هر لحظه بر خشونت میافزاید و هر زمان دهها نفر را گرفتار و زندانی میکند بجان و ناموس و مال خود هیچگونه اطمینانی نداریم.
از خداوند متعال تایید آن کمیته محترم و کلیه کسانی را که در صدد کمک و یاری بما هستند آرزو داریم.