مسببان هزینه های هشت سال احمدی نژاد هنوز هم فعال هستند
۳۰ شهریور , ۱۳۹۳
غلامعباس توسلی
ندای آزادی: دولت در شرایطی سال دوم فعالیت خود را شروع کرده است و همچنان در تلاش است تا هم پرونده پیچیده هستهای را حل و فصل کند و هم اینکه اقتصاد و البته وضعیت معیشت مردم را سر و سامان ببخشد، فضایی عجیب را تجربه میکند. فضایی که برخی صبح تا شب دنبال بهانه جویی هستند تا به طریقی کارشکنی کنند و نگذارند دولت در فضایی آرام کارش را ادامه بدهد. اصلا میتوان این ذهنیت را ذهنیتی صحیح و بر اساس واقعیات دانست؟ چرایی چنین تحرکاتی را در چه چیزی میتوان دید؟ این نوع رفتارها چه تبعاتی دارد؟ دولت باید چه واکنشی نشان بدهد؟ و… اینها سئوالهایی است که این روزها در فضای سیاسی بطور جدی مطرح هستند و ذهن جامعه را به خود مشغول کردهاند.
دکترغلامعباس توسلی استاد دانشگاه و تحلیلگر مسائل سیاسی، در گفتوگو با آرمان، با بیان اینکه «هر عقل سلیمی به این نتیجه میرسد که در این شرایط همه مکلف به حفظ آرامش عمومی و همچنین دفاع از اهداف و منافع هستند. با این وجود همچنان شاهدیم که عدهای تندرو هر کاری را انجام میدهند تا بتوانند در کارِ دولت خلل ایجاد کنند که دلیل این تلاششان چه چیزی است و ریشه در چه مسالهای دارد، سئوالِ بیجوابی باشد.» معتقد است که شرایط برای دولت یازدهم شرایط حساس و البته سختی است.
تندروی به عنوان دغدغه مطرح هست. تکلیف جامعه دراین زمینه چیست؟
قبل از پاسخ دادن به پرسش لازم میدانم بگویم که تندروها دنبال این هستند تا به اهداف خود برسند و به همین دلیل بطور کاملا ناامیدکنندهای نسبت به مسائل اصلی بیتوجهی میکنند و باعث میشوند تا هزینههایی به جامعه تحمیل شود. به همین دلیل بر همه واجب است تا با توجه به نقش و جایگاهی که دارند، مقابله با آنها را به عنوان اصلی اصولی بر خود واجب بدانند.
دولت چه واکنشی باید داشته باشد؟
دولت در شرایطی کارش را شروع کرد که کشور انواع و اقسام تهدیدها را متوجه خود میدید. مشکلات اقتصادی و سیاسی و همچنین رابطه با دنیا که وضعیت مطلوبی نداشت تا اذهان عمومی اینطور نتیجهگیری کند که دولتی که مشکل دارد نباید انرِژی و حواس خود را معطوف به پاسخگویی به عدهای کارشکن کند. به همین دلیل باید به آنها توصیه کرد که اجازه بدهند تا دولتی که روی کار است، همه پتانسیلش را در راستای بهبودی شرایط هزینه کند و اینطور نشود که هر کاری بکنند، اتهام بزنندیا اینکه سیاه نمایی کنند. هیچ گروهی در دنیا با دروغ و چوب لای چرخ گذاشتن به جایی نرسیده است، چرا جامعه با ناهنجاریهای اجتماعی همصدا نخواهد شد و به همین دلیل هم منافع ملی ضربه میبیند و هم کارشکنان از نظر افکار عمومی زیر سئوال میروند. چرا که هزینههای گزافی تحمیل میشود.
با چنین رفتارهایی وقت و هزینههایی که باید صرف سازندگی و توسعه شود، صرف این خواهد شد که با چنین تحرکاتی مقابله شود. به همین دلیل در مواردی که تهمتی زده میشود باید دستگاههای مسئول بطور مطلوبی اعمال قانون کند و اجازه ندهد تا برخی تخریبگر تلاششان را ادامه بدهند. همچنین باید گفت که ظلم به دیگری به نوعی ظلمِ به نفس هم هست و مطمئنا چهرههایی که تخرب و کارشکنی را اولویت میدانند در مرور زمان محکوم به حاشیه نشینی خواهند بود. اصل مساله به اخلاق اجتماعی بر میگردد و بر اساس اصول اخلاقی است که آنها از این کارها منع میشوند. مشاهدات موجود و اتفاقهایی که روزانه در حال افتادن هستند، هر عقل سلیمی را به این نتیجه میرساند که جامعه ما مشکل اخلاقی دارد دراین شرایط همه مکلف به حفظ آرامش عمومی و همچنین دفاع از اهداف و منافع هستند. با این وجود همچنان شاهدیم که عدهای تندرو هر کاری را انجام میدهند تا بتوانند در کارِ دولت خلل ایجاد کنند که دلیل این تلاششان چه چیزی است و ریشه در چه مسالهای دارد، سئوالِ بیجوابی باشد.
البته عدهای در مقام نمایندگی هستند و به همین دلیل اینطور میگویند که برای هر اظهارنظری مصونیت قانونی دارند.
قانون به نمایندگان مجلس مصونیت داده است تا بتوانند در راستای کاهش دغدغههای مردم قدمهای تاثیرگذار بردارند و همچنین در وظایف قانونیشان کوشا باشند. اما اینکه برخی بهانهگیری کنند و بر اساس نزاعهای سیاسی دنبال تسویه حساب باشند، چطور میتوان به آنها این اجازه را داد که هر حرفی را بزنند و هر کاری که دلشان خواست را انجام بدهند. شاعر بزرگوار جناب سعدی میفرمایند که «دو چیز تیره عقل است، دم فرو بستن به وقت گفتن / و گفتن به وقتِ خاموشی » ما باید یاد بگیریم که هر حرفی را در موقعیت و زمان خودش بزنیم. تاکید میشود که تندروها این حق را ندارند که با سوءاستفاده از موقعیت قانونی خود کارشکنی کنند.
وظیفه ما در قبال کسانیکه تندروی و در نتیجه هزینهسازی میکنند، چیست؟
در وهله اول کاری که باید کرد، این است که در انتخابات به چهرههایی که به تندروی عادت کردهاند، رای ندهند تا هم کشور از هزینههایشان رهایی پیدا کند و هم مردم این پیام را به تندروها بدهند که این روش برایشان نتیجهای غیر از حاشیه نشینی و خارج شدن از متن ندارد. همچنین دولت باید در برخی موارد حتما واکنش نشان بدهند و البته بهتر است که در موارد نه چندان مهم، جوابی داده نشود تا هم وقت و هم انرژی دولت بیجهت هدر نرود. اما در مواردی شاهد تحرکاتی هستیم که به معنای واقعی کلمه هزینهساز هستند که حتما و قطعا دولتیها باید هم جواب بدهند و هم ایستادگی کنند تا خدای ناکرده سیستم تصمیمگیری دچار اخلال نشود.
دولت در چنین فضایی که مخالفان اصرار به کوک کردنسازمخالف دارند، در یکسال اخیر چه کارنامهای از خود برجای گذاشته است؟
با توجه به فضایی که در یکسال اخیر دیده شد و همچنین با توجه به شرایط بسیار بدی که کشور را درگیر مشکلات اقتصادی مختلفی کرده بود، باید گفت که دولت یازدهم میتواند به کارنامه سال اولش ببالد و اطمینان داشته باشد که نقد منصفانه هم به نمره قبولی منتهی میشود. تاکید دارم بگویم که در شروع کار دولت کشور شرایط دشوار و عجیبی را تجربه میکرد.
چه شرایطی؟
ببینید! در طول هشت سالی که دولت احمدینژاد روی کار بود بشتر به حاشیهها توجه میشد و دولت به جای اینکه عمده دغدغهاش آرامش باشد به فکر حرف و حدیثهایی که درنتیجه خیری برای آحاد جامعه نداشت. اینطور بود که اقتصاد خراب و تورم بالا رفت. واقعا چه کسی انتظار داشت که قیمت ارز به یکباره سه برابر شود. به نظر من آن هشت سال بهعنوان سالهایی که سرمایه ملی روبه نزول گذاشت. درهشت سال شرایطی را به وجود آورده بود تا عملا دست دولت جدید برای فعالیت بسته بود و دقیقا به همین دلیل است که کارنامه یکساله دولت را کارنامهای درخشان باید توصیف کرد. البته تحول اقتصادی و کاهش تورم و توسعه را میتوان توفیقهای مشخصی دانست که نتیجه تصمیمگیری دولت یازدهم است. همچنین نمیتوان به سیاست خارجی اشاره نکرد که در یکسال اخیر به خوبی فضای پرتنش را به نحو احسن ترمیم کرد. باید نسبت به این مساله دقت کافی داشت که مشکلات موجود که اتفاقا هزینهسازهم هستند، یادگاریهایی است که از دولتهای نهم و دهم به جا مانده است. البته مسببان آن شرایط هنوز هم فعال هستند و بطور دایم در این فکر هستند که به نوعی دوباره وارد صحنه شوند.
این شرایط، شرایطی نگرانکننده نیست؟!
هست، خیلی هم هست. دولت در شرایطی مسئولیت بسیار دشواری را پیش روی خود میبیند که برخی در داخل با بهانهگیری به جای اینکه با در نظر گرفتن وضعیت موجود به فکر همراهی باشند، همیشه در تلاشند تا به نوعی چوب لای چرخ دولت بگذارند. دقیقا به همین دلیل دلسوزان جامعه در انتظار انتخابات آتی هستند تا بلکه از طریق رای «نه»ای تاریخی به تندروها بگویند. باید امیدوار بود تا با امید به خدا، کشور در مسیر رشد و تعالی قدم بردارد و به معنای واقعی کلمه آرامش را بیشتر ازگذشت تجربه کنیم.
منبع: آرمان