در توصیف خسرو منصوریان پدر ngo ها در ایران
آذر منصوری
نامش خسرو منصوریان است.کمتر کسی در ایران پیدا می شود که کار در ngoرا تجربه کرده باشد و او را نشناسد.
امشب افطار میهمان انجمن حمایت و یاری آسیب دیدگان اجتماعی و انجمن حمایت از کودکان و نوجوانان توانیاب بودم.خسرو منصوریان بانی اصلی و پایه گذار این دو انجمن است.۷۳ سال سن دارد و به جرات می توان گفت بیشتر عمر خود را وقف مردم و امور عام المنفعه کرده است.من او را پدر ngo های ایران می دانم و هر آنچه آموختنی در باره کار داوطلبانه بوده، از او آموختم.
امشب مادران سلامت آمده بودند تا از تجربیات خود و اثرات این دو انجمن بگویند .
در مدت ۱۷ سالی که عضو داوطلب این انجمن ها هستم ؛آموختم که کار داوطلبانه در ایران امروز ما تا چه حد یک نیاز و یک ضرورت است .
آموختم کار داوطلبانه چیزی نیست جز تعبیر و تفسیر آیه شریفه “والذین جاهدو فینا لنهدینهم سبلنا”است.
آموختم در کار داوطلبانه خستگی و ناامیدی جایی ندارد.
آموختم واقعیت های جامعه ایرانی ، در برابر نهادهای مدنی مقاومت می کند ،اما تنها راه اصلاح جامعه به کار گیری مشارکت مردم در فعالیت های داوطلبانه است.
آموختم دولت هر قدر بزرگتر باشد در حل معضلات اجتماعی ناتوان تر است و در مقابل، دولت اصلاح جو باید تلاش کند جامعه مدنی را فربه کند.
آموختم نمی توان با سرپوش گذاشتن و پاک کردن صورت مسئله به مقابله با آسیب های اجتماعی رفت،بلکه باید صورت مسئله را دید و ابعاد آن را شناخت و بعد به راه حل ها اندیشید.راه حل هایی که علم و تجربیات موفق جوامع دیگر پیش روی ما قرار می دهد.
آموختم شرط بقا و پویایی و زنده بودن جامعه، پذیرش مشارکت داوطلبانه و سازمان یافته مردم در حرکت های داوطلبانه است.بانی همه آموخته های من خسرو منصوریان است.و همچنان از او می آموزم.
خداوند بر عمر و عزتش بیفزاید.