همدیگر را دریابیم
محمد حسین بنی اسدی
به نام خدا
وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَىوَلَا تَعَاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ
دعوت به یارى رسانی به آسیب دیدگان کرونا
محمد حسین بنی اسدی
بیماری کرونا ملت ایران را غافلگیر کرد و اینک غلبه بر آن به همیاری و تلاش همگان نیاز دارد. بلای جهانی کرونا از دروازههای بازغفلت و خوش خیالی یا خودفریبی مسئولین به سرعت عبور کرده و به سرعت سراسر کشور را فرا گرفت، و بحرانی بر بحرانهای دیگر افزود. اکنون این بحران موجب خیزش احساس عمیق ناامنی و نگرانی عمومی شهروندان گردیده و بسیاری از مردم نگران ابتلا به این بیماری، تعدادی مبتلا و متاسفانه برخی هم قربانی آن شدهاند.
خوشبختانه لشگر پزشکان و پرستاران و هموطنان عزیزی که در حرفه بهداشت و درمان اند، در حالی که از ساز وبرگ و امکانات کافی هم برخوردار نبودند، با فداکاری و شجاعت و تلاش فراوان و قبول خطر و رنج برای مهار این بیماری خطرناک پا به میدان نهاده و کمر به درمان هموطنان مبتلا بسته اند و جامعه ایران را مرهون خود ساخته اند.
اما امروز برای عبور موفق از این بحران و بحرانهای دیگر سوالات، مسائل و موانعی در برابر ما قرار دارد که فرصت و مهلت اندکی برای پاسخگوئی، حل، یا رفع آنها باقی است. مثلاً آیا برای همین بحران «کرونا»، فقط تلاش و فداکاری کادرهای پزشکی و بیمارستانی به تنهائی کافی است؟ آیا بدون پشتیبانی یک اقتصاد قوی که قادر باشد دارو، تجهیزات و خدمات پیراپزشکى در خد کافی وبطور پیوسته تامین کند، ارائه این خدمات بوسیله پرشکان امکانپذیر خواهد بود؟ آیا نهادی بجز نهاد هاى حکومتی، برای ارئه خدمات امدادی به خانوادههای بیبضاعت و آسیب دیده در این بحران وجود دارد؟ آیا برای خیل عظیمی از مردم زحمتکش که به سختی روزگار میگذراندند و اینک همان کار و شغل و درآمد ناچیز را هم از دست دادهاند، چارهای اندیشیده شده و سازمان یا نهادی برای پاسخگوئی به نیاز آنان وجود دارد؟ و مهمتر آن که آیا صحیح است که فقط از دولت انتظار داشت که به تنهایی مسئولیت حل این مسائل و رفع بحرانها را بعهده داشته باشد؟
اصولاً چنین انتظاری از دولت (حکومت) حتی اگر هم ممکن باشد، سرانجام خوشی برای دولت و ملت نخواهد داشت. در یک جامعه ضعیف است که همه چشمهای به دولت دوخته شده و همه انتظارات از ان میرود. جامعه مطلوب، جامعهای است با دولت قوی و مردمی توانمند و سازمان یافته، نه دولتی قدرتمند و مردمی ضعیف و پراکنده.
بلی، اگر قرار باشد که ابر دولت یا حکومتی خواهان سیطره و کنترل تمام ابعاد زندگی شهروندان باشد، اگر هم ممکن باشد مطلوب نیست و آینده درخشانی در پیش نخواهد داشت. فروپاشی رژیم تمامیت خواه شوروی در پایان قرن بیستم که حاصل عملکرد یک حکومت امنیتی، متمرکز، فاسد، طبقانی و مبتنی بر ترس و ارعاب بود، چشماندازی است که چنین جوامعی با آن روبرو خواهند شد، یا بعنوان مقالى دیگر سرنوشتی خواهد بود که امروز بوضوح در کره شمالی با چشمان خود مشاهده میکنیم، جامعهای بسته، فاسد، تحت سلطه یک خانواده و طبقه حاکم، بی رحم با درآمد و ثروت گزاف و نامشروع و یک جامعه توده وار، مرعوب، مطیع و فاسد. مثال دیگر حداکثر کشوری مانند چین خواهد بود که آینده ى تلخ آن را نسلهای آینده در تاریخ خواهند خواند. ولی آنچه امروز میبینیم محصور کردن میلیونها مسلمان در اردوگاههای عظیم با هدف دینزدائی اجباری از آنها است، یا مهاجرت گسترده چینیهائی که خیابانهای شهرهای بزرگ کالیفرنیا و نیویورک و تورنتو و ونکوور را پر کردهاند. چینیهائی که اغلب با ثروتهای کلان حاصل از استثمار کارگران به بند کشیدهای که حاصل کار آنان بازارها و مراکز خرید بزرگ آمریکا، کانادا و اروپا را لبریز کرده و سودهای کلان آن به جیب سرمایهداران ظاهراً کمونیست چینی و سرمایه داران ظاهراً ضد کمونیزم آمریکائی سرازیر میگردد و این در حالى است که در آن هر سال شورش هاى متعدد مردم بی سر و صدا سرکوب و خاموش میگردد و هیچیک از کشورهای ظاهراً آزادیخواه و دموکراتیک و انقلابی لب به کوچکترین اعتراضی نمیگشایند.
کشوری با جامعهای قدرتمند ولی دولتی ضعیف، یا جامعهای ضعیف با حکومت ضعیف مطلوب نیست، بلکه آنچه مطلوب و صحیح است جامعهای توانمند، همراه با دولتی قوی است. در چنین کشوری بسیاری از امور به وسیله سازمانهای غیر دولتی و بخش خصوصی و جوامع محلی بطور داوطلبانه بانجام میرسد و دولت مجبور به حمل بار سنگین کارهای اجرائی نیست و عمدتاً به کارهای توسعه، قانونگذاری و نظارت بر اجرای برنامه ها و قانون و حفظ کشور از تهدیدات خارجی و حفظ حقوق شهروندان در برابر تجاوزات و به طور کلی حفظ حقوق و امنیت مردم میپردازد. در این گونه کشورها بهنگام نیاز جامعه مدنی مى تواند داوطلبانه به کمک دولت و مردم آمده و نقش مؤثر و مهمی را ایفا کند.
کشور ما از حکومتی قدرتمند و متاسفانه جامعه مدنی و بخش خصوصی ضعیف و نحیف شده تشکیل گردیده است، به طوری که بهنگام بحرانهای جدی، مانند بحران کنونی، دولت تا حدود زیادی از توانائیهای خدمت رسانی مادی و معنوی عظیم مردم در قالب تشکلهای مردمی و مدنی محروم میماند. جامعه مدنی و بخش خصوصی نیز فاقد سازماندهی و منابع لازم برای پاسخگوئی سریع و استفاده از توان مادی و معنوی مردم بوده و لذا مردم علاقهمند به یاری و نجات هموطنان سردر گم مانده نمیدانند و نمیتوانند به یاری نیازمندان بشتابند. این در حالی است که ایران دارای سرمایه انسانی نیرومند با بیش از ۱۴ میلیون نفر تحصیل کرده دانشگاهی میباشد و همکاری داوطلبانه این خیل عظیم تحصیل کرده با سازمانهای مردمى میتواند آثار شگفتانگیزی در ارائه خدمات عمومی به مردم سراسر کشور داشته باشد.
بدین منظور، دولت باید تشکیل سازمانهای مردمی و خادم جامعه را تشویق کند و به جای ایجاد موانع متعدد قانونی، اداری و امنیتی، راه را برای تشکیل آنها هموار سازد، موانع را رفع و از آنها پشتیبانی کند، و مانع تهدیدات خودسرانه آنها گردیده، دولت باید ایجاد پیوندها و تعهدات و مسئولیتهای اجتماعی و اخلاقی را در قالب سازمانهای مردمی تشویق نماید تا جامعه ای مقاوم و چالاک در برابر حوادث و بحرانها و تهدیدات بوجود آورد.
در غیاب نهادهای مدنی قوی چاره کار استفاده از شبکه هاى اجتماعى است. برای تحقق بخشیدن به توانمندی بالقوه سرمایههای انسانی و سایر سرمایههای ملی، استفاده درست و قانونی از شبکههای اجتماعی میتواند تا حدود زیادی جایگزین کارکردهای نهادهای مذکور گردد. امروزه، یاری رسانی به نیازمندان با استفاده از شبکههای اجتماعی با مرتبط ساختن یاری دهندگان و یاری گیرن بخوبی امکان پذیر است. هر گروه اجتماعی در هر کوی و برزن، در هر شهر کوچک، و در هر محله از محله های شهرهای بزرگ می تواند با مختصر دانش از تکنولوژی اطلاعات چنین ارتباطى را بین یاری دهندگان و یاری گیرندگان (نیازمندان) برقرار سازد.
نهضت آزادی ایران در شرایط بحرانی کنونی از هموطنان عزیر و کلیه تشکلهای مردمی علاقهمند به بقا و سلامت کشور و ملت ایران دعوت می نماید هر یک در حوزه نفوذ اجتماعی و محلی یا ملی خود، از هر طریق که مناسب میدانند، از جمله از طریق شبکه های اجتماعی، به هموطنان نیازمند یاری رسانی کنند و با ایجاد یک جنبش اجتماعی یاری رسانی نه تنها با حوادث و ابتلاهاى. عمومی مانند بحران کرونا برخورد و مقابله موثر نمایند، بلکه علاقه مندی و توانمندی خود را برای انجام خدمت، ایجاد همبستگی و وحدت ایران، به إثبات رساند .
١–در نیکو کارى و پارسائى یکدیگر را یاری کنید یارى کنید و نه در گناه و دشمنى – مائده٢.